بزرگترین درد ما این است که نمیفهمیم درد داریم.
بزرگترین عامل سرکوبگر استعدادهای ما این است که احساس نمیکنیم در استعدادهامون رشد نکردیم اولا نمیدونیم چه استعدادهایی و در چه حدی میتونیم داشته باشیم بعد راهشا نمیدونیم البته فک کنم اگه با تمام وجودمون رشد نیافتگیمون را درک کنیم راه تعالی و رشد و فلاحش را هم پیدا میکنیم یا برامون پیدا میکنن!
همین!
اولی: سلام رفیق! اعصابم خرده! بسی ناراحتم!
دومی: سلام برادر! چرا آخه؟ چه جور ناراحتی ایه که طبع شعرتم راه انداخته؟!
اولی: امروز داشتم از باغمون آلوچه میچیدم ، خیلی ناراحت شدم و به فکر فرو رفتم که چرا همه آلوچه هامون کرموئه؟! درسته که ما بهش نرسیدیم و ازش مراقبت نکردیم، ولی این آفت هایی که هست قبلا خیلی کمتر بوده و یا همین خشکسالی و سرمازدگی هرسال داره بدتر میشه؛ لحظه ای گرفتاریها و بدبختی های خودم یادم اومد و گفتم شاید این میوه نمایشی از وضع آدمای دور و برشه بلکه وضعش از اونها خیلی بهتره و یاد حرف آیت الله علی صفایی مرحوم افتادم!
دومی: آیت الله صفایی رو نمیشناسم؟ میشه معرفی کنید؟
اولی: نابغه ای در علوم تربیتی اسلامی که اثرات و کتابهای مفید زیادی در زمینه های مختلفی در عمر محدودشون به یادگار گذاشتن.
- خب چی می گفتن؟
- میگفتن ما در این چندین ساله که زندگی کردیم حتی شکوفه ای هم ندادیم چه برسه به ثمره و میوه که حالا کرم خورده باشه یا نباشه! ما از درخت هم کمتر بودیم تو زندگیمون. ما واقعا اینقدری که برای خرابی این میوه ها غصه می خوریم از خرابی و هدر رفتن آدما غصه نمیخوریم. این همه استعدادهایی که آدما دارن با گناهان و عوامل درونی و آفتها و عوامل بیرونی در حال هدر رفتن و حتی سرکوب شدنه. اون مقداری از این قابلیتهای بی نهایت انسان که رشد کرده در حال هرز رفتنه یعنی در جای خودش استفاده نمیشه و چه بسیاری از استعدادها که اصلا شناخته نمیشه و رشد نمی کنه.
- عجب عبرت و پند خوبی از قضایای اطرافت میگیری! معروفه میگن هر اتفاقی اطرافت میفته برات پیام و حرفی داره، یعنی همین واقعا.
- اتفاقا روایت هم داریم که: هیچ چیز نیست که چشمان تو آن را ببیند مگر آن که در آن موعظه ای است.
- عجب! حالا منظورت چیه که استعدادهای ما رشد نمیکنه و یا هدر میره؟ مثلا چه استعدادهایی؟
- هر نوع استعدادی که فکرشو بکنی و حتی استعدادهایی که خود انسان زیاد ازشون خبر نداره و باید با مطالعه و تحقیق و همچنین موشکافی نفسش پیداشون کنه. مثلا ابتدایی ترین استعداد و قابلیت انسان که نعمت حیات هست ببین چطوری در گوشه گوشه بلاد مسلمین با این جنگها به راحتی ازشون گرفته میشه. بیا بالاتر تا استعدادهایی که ما برای هم زیاد تعریف می کنیم از استعداد هوشی، حافظه، بدنی، علمی، عرفانی و حتی بیا بالاتر و اصل قضیه که کمتر به عنوان استعدادِ قابل رشد بهش توجه می کنیم: استعدادهای فطری انسان و قوه های غضب و شهوت و وهم و عقل و قلب و....
- راس میگی ما وقتی میگیم استعداد، حداکثر ذهنمون میره سراغ استعداد تحصیلی یا ورزشی و از اینجور چیزا. به استعدادها و ظرفیتهای اصلی و خاص انسان توجهی نمی کنیم. شاید به خاطر اینه که زیاد ازش اطلاعی نداریم و راه رشدشون هم برامون مشخص نیست.
- چه نکته ی جالبی گفتی! تا حالا بهش دقت نکرده بودم که برای رشد استعداد تحصیلی و ورزشی، راه و روش و ساختار مشخصی وجود داره ولی برای بقیه استعدادها ساختار فراگیر و یا حداقل راه مشخصی برای عموم وجود نداره. بیا با هم سعی کنیم اولا حد کمال استعدادهای اصلیمون رو پیدا کنیم تا بدونیم چقدر ضرر میکنیم اگه رشد نکنیم و بعد راه رشدی برای استعدادهامون پیدا کنیم و موانع درونی و بیرونیشو بشناسیم. البته نه اینکه از خودمون درآریم. خدا را شکر خدا لطفی کرده و راهها رو به ما نشون داده هم متنش هست هم الگوهای عملی کامل و تقریبا کامل در گذشته و حال. در وهله اول فقط کافیه ما به ضرورت و نیاز به رشد متعادل استعدادهامون پی ببریم و فایده شو بفهمیم و زیبایی و لذت به ثمر نشستن اونها و ضرر و خسرانی که از رشد نکردنشون میبینیم رو درک کنیم.
- به نظرت میشه قبل از اینکه وجودمون ثمره و میوه ای بده زیبایی و لذتشو درک کنیم تا ترغیب بشیم برای ثمره دادن؟
- به طور کامل که نه! ولی آیا کسی که خودش زیبا نیس نمیتونه از دیدن زیبایی لذت ببره؟ میشه با نگاه کردن به زیبایی ها و خوبی های آدمهای خوبی که بودن و یا هستن این شوق و عزم برای رشد کردن رو پیدا کرد. مولوی چطوری مولوی شد؟ با دیدن شمس. گاهی دیدن یک مومن متعادل نسبتا کامل انسان را آتیش میزنه و به جوشش وا میداره و عزم و اراده ای برای حرکت به سمت زیبا شدن به وجود میاره که نگو.
- آره مولانا شعری هم داره توی دیوان شمس؛ بعضی ابیاتش حاکی از همینه:
ای آفتاب حُسن برون آ دمی ز ابر........کان چهره مشعشع تابانم آرزوست
یعقوب وار وااسفاها همی زنم.........دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست
زین همرهان سست عناصر دلم گرفت.........شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر........کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
گوشم شنید قصه ایمان و مست شد..........کو قِسم چشم؟ صورت ایمانم آرزوست
بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق..........من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست
- احسنت! قشنگ بود. خلاصه ما به هر طریقی میتونیم باید این شیرینی و لذت به کمال رسیدن رو درک کنیم تا شوق به اون پیدا کنیم مثلا با خوندن احوالات، ویژگی ها و زندگی نامه های بزرگان و عارفان و کاملین طول تاریخ از امامان معصوم گرفته تا اصحاب و یارانشون تا بزرگان علم و عرفان و سیر و سلوک گذشته و حال. همچنین استاد راه داشتن و رفاقت با مومنان با صفا و با وقار و همراه که دیدنشون انسان را یاد خدا بندازه خیلی می تونه کمک کننده و پیش برنده باشه. تا کم کم لیاقت و ظرفیت مشاهده وجه الله حضرت بقیه الله هم نصیب آدمی بشه و از نور اون حضرت نور بگیریم. برای شروع، کتاب "رویای نیمه شب" رو میدم بخونی من به تازگی خوندم خیلی قشنگ و جالبه و انسان رو به فکر خوبی ها میندازه و دلو هوایی میکنه.
- باشه حتما! خیلی ممنونم!
- تازه این گرایش به جمال و زیبایی معنوی و دوست داشتن خوبی ها و خوبها قسمتی از ویژگی های فطری ما هستش. ان شاالله باید این مورد را به همراه بقیه موارد دقیق تر بررسی کنیم و راهی برای رشدش پیدا کنیم. ادامه بحث باشه برای بعد. فعلا باید برم برای همین هایی که تا الان بحث کردیم فکری کنم. واقعا دارم عمرم رو به بطالت و بی ثمری میگذرونم. خوبه تا اینجای بحث رو برای خودم جمع بندی کنم. ان شاالله بعدا فرصتی بشه بیشتر صحبت کنیم.
- ان شالله! فعلا خداحافظ برادر!
- یا علی مدد رفیق!
بسم الله الرحمن الرحیم
یکی از سوالات مهمی که ذهن همه انسانها و بالاخص سیاستمداران و دانشمندان علوم انسانی را در جامعه امروز به خود مشغول کرده است این است که معضلاتی که پس از عصر صنعتی شدن در جوامع به وجود آمده است به چه دلیل به وجود آمد و راه برون رفت از آنها چیست؟ معضلاتی در همه ابعاد و زمینه ها از قبیل فرهنگ، اقتصاد، محیط زیست، اجتماع، تربیت، اخلاق و غیره. به نظر نگارنده و بسیاری از متفکرین داخلی و خارجی دیگر مشکل اصلی و اساسی موجود به مدل ها و ساختارهای مختلف موجود و مبنای آنها برمی گردد. مدل ها و ساختارهای اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، اداری و غیره که زیربنای تمدن موجود را می سازند دارای ضعف ها و نقص های عمیقی هستند و بر پایه ها و مبانی سست و نادرستی بنا شده اند. ساختارها و سیستم هایی که از غرب وارد ساختار کشور شده اند حتی در خود غرب به بن بست رسیده اند و خود غرب به دنبال سیستم های جایگزین می گردد ولی غرب زده ها با شیفتگی هرچه تمام تر، هنوز غرب را به خاطر زرق و برق ظاهری یا نظم ظاهرش آرمان شهر خود می پندارند. غافل از اینکه یک گاوداری صنعتی هم دقیق ترین نظم و سیستم را دارد ولی آیا آرمان و هدف جامعه ی انسانی با یک گاوداری صنعتی یکی است؟ اهداف و آرمان هایی که پایه ی تمدن غرب را تشکیل داده است برای انسان مفید نبوده و مشکلات و معضلات فراوانی برای بشر به دنبال آورده که شواهدش مشهود و قابل تحقیق است. این بن بست های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی فعلی را نمی توان صرفا با گمان و عقل محدود بشری حل کرد و اگر هم بشود موقت خواهد بود و مشکلات جانبی عظیم تری به بار خواهدآورد چون علوم فعلی جامع نگری لازم را ندارد و این علوم نیاز به یک جهان بینی درست و جامع دارد. تا کی بشر با گمانهای خود راه سعی و خطا را طی کند آیا وقت آن نرسیده است که به منبع حقایق مراجعه کند؟ بر طبق آیه 28 سوره مبارکه نجم گمانهایی که مردم میزنند برای رسیدن به حقیقت کافی نیست و سودی نمی رساند پس باید حقیقت را از منابع اصلی آن گرفت.
تنها راه حل نجات بشر امروز تولید علوم، مدلها و ساختارهای درست، جامع و جدیدی است که بتوان به درستی شان اطمینان و یقین پیدا کرد و هیچ راه اطمینانی به جز رفتن به سرچشمه ی علوم حقیقی یعنی جهان بینی اسلامی نیست و دو منبع قرآن و علم اهل بیت می تواند راه های درست و مطمئنی به روی ما بگشاید. علوم انسانی موجود که اکثرش با عقل و قلب رشد نیافته غرب نوشته شده باید اسلامی شود و بر مبنای قرآن و حدیث بازتولید شود تا بتوان بهترین مدل ها و ساختارهای اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، تربیتی و غیره را از آنها استخراج کرد و سپس سیاستگذاری درستی بر مبنای آنها در این زمینه ها انجام داد. جامعه ی ما به ظواهر تمدن خیلی رسید ولی از باطن آن غافل شد. در دوره ای رشته های مهندسی و پزشکی به خاطر داشتن بازار کار خوب و حقوق خوب اقبال بیشتری شد و رشته های انسانی که زیربنای یک تمدن سالم را تشکیل می دهند رها شد و این شد که در ظاهر پیش رفتیم ولی در باطن پوک و پوچ شدیم، مشکلات بروز پیدا کرد و از هویت اصلی خود فاصله گرفتیم و هجمه های فرهنگی غرب ما را که ضعیف شده بودیم تحت تاثیر قرار داد و فسادها به بار آورد. تا نرم افزار یک سیستم درست کار نکند سخت افزار آن جز ضرر و فساد به بار نمی آورد. ماشینی که جهتش به سمت دره باشد هرچه قوی تر و سرعتش بیشتر باشد سقوطش بیشتر و سهمگین تر خواهد بود. بزرگترین وظیفه ی نخبگان کشور در حال حاضر تولید علم دینی و علوم انسانی برگرفته از منابع اسلامی است. و این جهت گیری در علوم حتی در علوم تجربی و پزشکی و مهندسی نیز اثر خواهد گذاشت و افق های جدیدی باز خواهد کرد. (مبنای طب سنتی یا آثار معماری و مهندسی دوران تمدن اسلامی در قرنهای چهار و پنج هجری و یا دوران صفویه شواهد و نمونه های خوبی برای این ادعاست). این علوم و ساختارهای اسلامی پایه و اساس تمدن نوینی است که علاوه بر رفع مشکلات تمدن غرب، متناسب با هدف خلقت انسان است و ان شاالله زمینه سازی ای باشد برای تحول نظام جنگلی موجود در جهان تا با ظهور منجی موعود راهی برای تحول اساسی انفس و تعادل واقعی در جان ها و رفع کاستی ها فراهم شود.
زندگی پر از کارها و مشغله های اغلب از پیش تعیین شده و یا گاهی جدید است اما آیا ما آفریده شدهایم تا به هر قیمتی شده زندگی کنیم یا زندگی میکنیم تا قیمتی شویم؟ و آیا معیاری برای قیمتگذاری روی زندگی ها وجود دارد؟ مثل معروفی است که می گویند "هرکسی را بهر کاری ساختند"؛ به راستی تا حالا از خود پرسیده ایم مرا برای چه کاری ساخته اند؟
یک سری از وظایف، عمومی اند و برای همه یکسان و بعضی دیگر مربوط به نقش خاص فرد است و برای هرکس متفاوت. همهی انسان ها نیاز دارند رشد کنند و با عبودیت تا جایی کامل و مقرب بشوند که لیاقت ملاقات خدا در بهترین و کامل ترین حالت نصیبشان شود و همهی انسانها برای رسیدن به این هدف، هم وظایف مشترک یکسان و هم وظایف خاص متفاوتی دارند. بنابراین وظایفی وجود دارد که برای هرکسی فرق میکند؛ هرکسی با توجه به شاکلهی خاص خود، موقعیت خاص اجتماعی، نیاز خاص جامعه، استعدادی خاص یا علاقه ای خاص و... وظایف متفاوتی دارد. در این بین کسانی هستند که اطرافیان خود را زنده به گور میکنند به این معنی که ویژگی های خاص فرد را نادیده می گیرند و دیگری را مجبور می کنند در طریق خاصی که خود دوست دارند حرکت کند؛ مثلا بعضی افراد ثروت آفرینی را اولین و بهترین معیار برای انتخاب راه زندگی قرار می دهند و با آن معیار خود و دیگران را مجبور می کنند که فلان راه خاص را انتخاب کنند و چه ظلم بزرگی می کنند افرادی که با معیارهای من درآوردی دیگران را به نقش های نامتناسبی مجبور می کنند غافل از اینکه خالق و هادی خلق برای هرکسی نقشی معین کرده و معیارهایی برای انتخاب راه حرکت آن ها مشخص کرده است؛ معیاری که در آن به ویژگی های خاص افراد توجه شده و متناسب با هدف زندگی آنهاست و آن این است که هرکسی ببیند با توجه به ویژگی های خود بهترین خدمتی که می تواند به "ولی خدا" بکند چیست؟ چراکه هرکسی نقش خاصی در عالم دارد و به رسالتی و وظیفهای مبعوث است و به میزانی که آن وظیفه همراهی با اهداف ولی باشد خدا به همان میزان روی آن فرد حساب باز میکند چنان که خداوند متعال به پیامبر (ص) میفرماید: «یا أَیُّهَا النَّبِیُّ حَسْبُکَ اللَّهُ وَمَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ»(سوره انفال، آیه ٦٤) تبعیت و همراهی با ولی، ملاکی برای محاسبهی خداست.
اما چند نکته دربارهی اینکه چطوری این نقش و وظیفه ی خود را بشناسیم و انتخاب کنیم؟ اولا در این راه نباید به کم قانع شد باید بلندپرواز بود و بالاترین ها را خواست و بهترین و بالاترین خدمت ها را انجام داد؛ ارزش انسان کم نیست و نباید خود را کم دانست و کم فروخت. دوما اینکه نمی توان گفت هر کاری راحت تر است و مشکلات کمتری برای رسیدن به آن وجود دارد بهتر است بلکه گفته اند «مَا خُیِّرَ عَمَّارٌ بَیْنَ أَمْرَیْنِ إِلَّااخْتَارَأَرْشَدَهُمَا...» عمار همیشه بین دوکار خیر، کار سخت تر را انجام میداد. این حدیث در صدد این است که یک ضابطه کلی به ما بدهد. ضابطه کلی این است که انسان در امور خیر سراغ کار سخت تر برود؛ و سومین نکته اینکه باید به خدا حسن ظن و اعتماد و توکل داشت چرا که امام جواد (ع) می فرمایند: اعتماد به خدا بهای رسیدن به هر چیز گرانبهایی است و نردبان رسیدن به هر مقام رفیع و بلند است. در پایان باید شناختِ وظیفه و توفیق در انجام رسالت خود را با خشوع و تضرع و ناله از خدای متعال طلب کرد و به چیزی که رب هادی میدهد راضی و خشنود بود تا به سر منزل مقصود رسید چرا که حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها میفرمایند: هرکس خالصانه ترین عبادتها را پیش فرستد خداوند بهترین مصلحتها را برایش مقدر میکند.
بسم الله الرحمن الرحیم
قتل الانسان ما اکفره...
بمیرد انسان چقدر ناسپاس است...
گفتم از گوشه ای از بحث شروع کنم بعد به سراغ اصل موضوع برم...
پس خدایا ابتدا به خاطر همه ی غل و زنجیرهایی که تا چند مدت پیش بر من مسلط بود و به صورت نرمی برداشته شد بینهایت و تا ابد سپاسگزارم و ان شالله توفیق سپاسگزاری همیشگی این نعمت را به صورت اتم و اکمل به من ارزانی بداری...
اما دوما اینکه من شکایت داشتم در ابتدا ولی انصاف در این بود که اول سپاسگذاری کنم بعد شکایت چراکه نعمت و خیر از تو ناشی شده بوده ولی بدبختی و شقاوت و شر از من نشات گرفته ولی میخوام شکایتشو نزد تو بیارم بالاخره مِلک توام مُلک توام قائم به توام... خدایا آیا راه عبودیت تو اینه که به رشدنیافتگی هامون قانع و راضی باشیم؟ خدایا آیا این که میگن انسان باید به کمال مطلق برسه با اینکه میگن هرکسی استعدادهای خاص خودشو داره تناقض نداره؟ آیا استعدادهای معنوی و اخروی هرکس میتونه برابر بشه فقط استعدادهای مادی و دنیوی هرکس فرق میکنه! ؟
پس هرکس با استعدادهای مادی محدود خود میتونه استعدادهای معنوی و روحی خودش رو شکوفا کنه؟! نه بابا الکی فلسفه نچین مگه میشه مثلا یکی قدرت درک بسیاری از معارف رو نداشته باشه بعد باز روحش به همون اندازه ی یک علامه ی عارف پیشرفت معنوی کنه؟! خب آره میتونه دیگه اینهمه میگن فلانی در بهشت هم نشین و هم درجه ی پیامبر و اولیا هستند همینه دیگه... باشه خدا از لحاظ اخروی نسبتا قانع شدم ولی کسی که با استعدادهای بیشترش توی دنیا تونسته خدمت بیشتری به بشریت برای پیشرفت معنوی کنه با اون کسی که به دلیل رشد نیافتگی استعدادهای مادیش نتونسته کار زیادی بکنه اجر و مزدشون یکیه؟
چه بسا شاید اونی که از لحاظ معنوی رشد واقعی پیدا کرده باشه خب از لحاظ مادی هم میتونه خودشا رشد بده یا مثلا اگه از تو بخواد تو بهش رشد میدی... مثلا حضرت موسی وقتی به پیامبری مبعوث شد گفت پس خدایا به من شرح صدر بده، کار مرا آسون کن، گره های زبان مرا باز کن تا سخنم را بفهمند و یاوری از خاندان من برای من قرار بده برادرم هارون را، و پشت مرا به اون گرم و محکم کن و در کار من شریکش کن تا تو را بسیار ستایش و بسیار یاد کنیم که تو بر حال ما آگاه بوده ای! و اجابت شد دعاش . خب میتونست بگه خدایا من امکانات کافی ندارم شرح صدر لازمو ندارم کارم دشواره، نمیتونم، زبون گفتنشو ندارم یاور و یاوری که پشتم به اون گرم و محکم باشه ندارم پس تکلیفی هم بر گردن من نیست و من اینجور تکلیفی ندارم که برم با فرعون دربیفتم من باید برم مثلا برای شهر خودمون مقاله بنویسم!!!!!
خدایا خیلی مساله پیچیده هست ولی مهم هم اینه که من فقر خودمو به تو اظهار کردم رشدنیافتگی ام را به من نشون دادی و مرا آگاه کردی از نقایص و عیوبم و مرا شکستی چه شکستنی! پس خودت هم دوباره بساز...شاید اونی که از لحاظ معنوی رشد کرده ولی رشد دیگه ای نکرده به وظیفش آگاه نیس و نقص خودش رو هم نفهمیده و دعایی هم برای رفع نقص و اظهار فقری نکرده و اگر کرده مصلحت تو بر این بوده که اجابت نشه...
به هر حال من نظریه ی انسان کامل در همه ی زمینه ها را بیشتر میپسندم تا انسان رشد یافته صرفا در زمینه ی معنوی و اخروی که شاید اسمشو بذارن عبودیت و رضایت از قضای الهی ولی آخه اینجور با میزان بودن حضرت علی تناقض داره! حضرت علی قوی ترین آدم زمان خودش بود که این قوت از لحاظ بدنی هم فقط از ناحیه ی بدن صادر نمیشد از قوت روحشون بوده پس هرکس قوی باشه از لحاظ روحی باید نتیجش این باشه که از لحاظ بدنی هم قوی هست. حضرت علی در نهایت فصاحت و بلاغت بود و این فصاحت و بلاغت اگرچه ریشه ی مادی هم داشته باشه ولی به نظرم رشد معنوی خیلی در رشد این استعداد تاثیر داشته و همینطور همه ی استعداهای عقلی و روحی و .... غیره. پس چرا ما به کم راضی شدیم و حرص من از اینه که اسم این کارمون رو میذاریم رضایت به قضای الهی و میگیم هرکسی یکسری استعدادهای مخصوص به خودش داره و از این حرفا... "نه بابا تو با خدا بساز خدا کارو درست میکنه خدا هادی است خدا کافی است"(نقل از آیت الله بهجت)
پس ای خدایی که غل و زنجیرهای بسیار بزرگی رو از من برداشتی من نمیدونم قضیه چی هست و چی نیست فقط از تو میخوام این غل و زنجیرهای کوچکتر و برای من بزرگ، هم از من برداری من میخوام برای تو کار کنم برای تو باشم به اشد طریق، پس تو هم به اشد طریق پشت من باش. من وظیفه ی ذاتی ام بوده که در خدمت تو باشم ولی اینکه تو پشت من باشی جدای از اینکه وظیفه ی تشریعی ای هست که خودت بر خودت فرض و واجب کردی که پشت یاورانت باشی از ذاتت هم جز این انتظاری نمیرفت که تو از ما به ما عاشق تری! از اشتیاق ما به تو،تو بیشتر مشتاق مایی با اینکه تو نیازی نداری نمیداونم پس چرا؟! چرا واقعا؟ جز اینکه چون تو لطیف مطلقی؟ رحمت مطلق، جود مطلق، کرم مطلق، فضل مطلق، حبیب و محبوب مطلق، جمیل مطلق و یحب الجمال پس با فکر ما سنجیده نمیشی... شرمنده از اینکه نشناختیم تو را با دل و ندیدم تو را و اگر دیدیم چشم پوشیدیم، دیگری برای ما بزرگتر جلوه کرد. توهمات ما واقعی تر بود برای ما از بزرگی تو... معذرت میخوام واقعا تا خودت دست ما را نگیری همین روند پیش خواهد رفت پس یاعلی...
