دل نوشته 4

بسم الله 

همچنان ذهنم درگیر این مساله ی استعدادهای آدمیه... فعلا خلاصه بنویسم تا زمان مناسبتری مفصل تر بنویسم...

نتیجه تا حالام اینکه الان همین استعدادهایی که داریم مگه در راه خدا استفاده میشه؟ آیا همین مقدار هم برا ما زیاد نبوده؟ برای چی همه ی استعدادها به کمال در ما شکوفا شده باشد وقتی با همین مقدار هم داریم در جهت معصیت حرکت میکنیم؟ آیا همینجوری بهتر نیس که هرکی از همین مقدار استعداد در راه خدا فقط استفاده کرد براش توسعه در استعداد رخ بده ؟ فقط یک مساله و پرسش بزرگ میمونه که آیا وقتی به نقص در استعداد پی بردیم و خواستیم اونها را در راه خدا استفاده کنیم و رشد بدیم مهمترین راهش چیه؟ مهمترین راهش اینه که برای رشدش برنامه بریزیم یا اینکه برای رشدش شب تا صبح در خونه ی خدا زار بزنیم؟ یا سعی کنیم همین استعدادها را کاملا مخلصانه در راه خدا به کار گیریم تا طبق سنتها و قواعد الهی به نحو مطلوبی این تکامل و رشد اتفاق بیفته؟ یا هر سه باهم انجام بشه؟ قرار شد مهمترینش را انتخاب کنیم...کدومشه به نظرت؟ یا دیگه چی میتونه باشه؟ آیا اگه از نظر عرف در استعدادی خوب بودیم خودمون باید باور کنیم که خوبیم؟ جایگاه اعتماد به نفس و افتقار و توکل به الله و رابطشون چیه؟ در هنگام انجام عمل باید توجهم به نقص و عجز و رشدنیافتگی استعداد باید باشه که موجب کمبود اعتماد به نفس و خرابی کار بشه یا شایدم موجب دستگیری خدا بشه و یا باید بگم نه من خیلی خوبم و اعتماد به نفس و انجام دادن به ظاهر خوب کار بشه یا بگم با توکل به ذات لایزالی خدا و با تکیه بر او منم خدایی خوبم در این استعداد و به واسطه ی اظهار فقر قبلی فعلا اعتماد به نفس داشته باشم؟

پ ن : شاید جای این نوشته ها توی دفترچه یادداشت شخصیم بود چون کمی رمزنگاری شده نوشته شده ولی خب نوشتیم دیگه...

ادامه:

اما برای اینکه بفهمیم عوامل رشد استعدادهامون چیه باید ابتدا موانعشون رابشناسیم. همینطور که گفتم ما در راه خدا که مصرف نکردیم هیچ در راه ضرر رسوندن به خودمون استعداهامون رو مصرف کردیم و آتیش هایی رو روشن کردیم و گرفتاریها و غل و زنجیرهای فراوانی در راه داریم اینها رو باید غفران حق شامل حالمون بشه پس باید به ائمه توسل و استشفاع کنیم و باید در راه برطرف کردن موانع و توبه ی حقیقی تلاش کنیم برنامه ریزی کنیم...

تا اندازه ای جواب سوالات بالا مشخص شد.

تا بعد...