منظور از اسماء که خداوند به انسان تعلیم نمود و نشانه برتری آدم بر فرشتگان شد چیست؟

بسم الله الرحمن الرحیم

 

عنوان:

منظور از اسماء که خداوند در آیه شریفه «وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ کُلَّها ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلائِکَةِ فَقالَ أَنْبِئُونی‏ بِأَسْماءِ هؤُلاءِ إِنْ کُنْتُمْ صادِقینَ» به انسان تعلیم نمود و نشانه برتری آدم بر فرشتگان شد چیست؟

چکیده:

تعلیم مذکور متعاقب طلب توضیح ملائکه از خداوند در خصوص علت آفرینش انسان واقع گردید. شبهه و ابهامى که فرا روى ملائکه قرار داشت این بود که چرا خداوند، با وجود آن‏ها، یک موجود مادّى و خاکى را جانشین خود قرار مى‏دهد.

در حالى که مقتضاى جانشینى آن است که مى‏بایست جانشین با کسى که به جاى او مى‏نشیند و به اصطلاح نماینده او مى‏گردد، تناسب داشته باشد.

منظور از این اسماء الفاظ و مفاهیم نیست زیرا رابطه الفاظ با مفاهیم، رابطه ای اعتباری و قراردادی است و در مقام لدن و نزد خدا جای لفظ و مفهوم حصولی و قراردادن لفظ برای معنا نیست، بلکه مراد از اسماء الله در این جا حقایق است.

بنابراین اسماء یا مسماهای اسمایی که خدا به آدم تعلیم کرده، یک سلسله موجودات زنده و صاحب شعور بودند که در پشت پرده غیب از نظرها مستورند. (زیرا ضمیر «هم» معمولا به جمع عاقل برمی گردد) و البته اطلاع آدم بر اسماء آنها مانند اطلاع ما از نام های اشیاء مختلف نبوده است، بلکه علمی بوده توأم با کشف حقیقت وجود آنها. و معنای مسماهای آن اسم ها، حقایق خارجی و یا موجودات مخصوصی هستند که در پشت پرده غیب [غیب آسمان و زمین] مخفی بوده و علم آنها برای موجود زمینی و خاکی مانند آدم (ع) امکان داشته است، در حالی که برای فرشته ها امکان نداشته به علاوه این علم در احراز مقام خلیفةاللهی نیز دخالت داشته است. ملائکه امکان و استعداد دریافت این علم را نداشته اند، نه این که خدا به آنها این علم را نداده، که اگر می داد با آدم فرقی نداشته و شایسته مقام خلافت الهی می شدند، اگر ملائکه امکان دریافت این علم را داشتند، اما خدا به آنها نمی داد، بلکه به آدم می داد دیگر این فضیلتی خاص آدم نبود، زیرا پس از این که آدم به آن اسماء خبر داد باید ملائکه هم به آنها عالم می شدند و با آدم در این امر مساوی می گشتند، پس زمانی این مسئله برای آدم (ع) فضیلت و برتری نسبت به ملائکه است که ملائکه حتی پس از انباء (خبر دادن) آدم (ع) هم نتوانند به آن عالم شود.

 

کلمات کلیدی: مقام آدم، مقصود از اسماء، مراد از علم به اسماء، محدوده و چگونگی «علم الاسماء»

 

در بیان اینکه منظور از «اسماء» در آیه شریفه «وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ کُلَّهاثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلائِکَةِ فَقالَ أَنْبِئُونی‏ بِأَسْماءِ هؤُلاءِ إِنْ کُنْتُمْ صادِقینَ»[1] چیست و خداوند متعال نام چه چیزهایی را به حضرت آدم تعلیم نمود، نخست دیدگاه مفسران در تفسیر این قسمت از آیه‌ی شریفه را نقل کرده و در ادامه روایاتی را که در ذیل آن وارد شده ذکر می‌کنیم.

 

الف. دیدگاه مفسران

 

بنابر دیدگاه بیشتر مفسّران؛ نام تعدادی از موجودات یا همه‌ی موجودات به تنهایی فضیلت آن چنانی نیست که خداوند متعال بخواهد به وسیله‌ی آن لیاقت و شایستگی حضرت آدم(ع) را برای جانشینی و خلافت در زمین ثابت کند. همچنین آگاه نبودن فرشتگان از آنچه آدمیان به عنوان لغت و زبان بین خودشان برای رساندن برخی معانی و مفاهیم استفاده می‌کنند نقصان و کاستی را در آنها ثابت نمی‌کند. گرچه روایاتی نیز مبنی بر آموختن نام همه‌ی اشیاء و موجودات به آدم(ع) نقل شده است که خواهیم گفت.

 

با این وجود، چنین علمی به تنهایی برای آدم فضیلت نیست و برای ملائکه نقص نمی‌باشد؛ زیرا نیاز به لغت و ضرورت شناخت آن؛ برای آگاهی از مقصود اشخاص است تا شنونده از آنچه در ذهن گوینده است، آگاه شود. به علاوه، فرشتگان برای آگاهی پیدا کردن نسبت به مقاصد و آنچه در دل‌ها می‌گذرد نیازی به شناخت واژه‌ها و استفاده از لغت به عنوان واسطه‌ای برای فهم و درک معانی ندارند، بلکه بدون واسطه آنها را از خداوند دریافت می‌کنند. لذا ندانستن لغت و نام‌هایی که بشر برای اشیاء قرار می‌دهد برای آنها نقصان نیست؛ چون آنها مرتبه بالاتری از ادراک و فهم را دارا هستند.

 

در اینجا این پرسش پیش می‌آید که اگر حضرت آدم(ع)، اسم اشیاء را از خداوند متعال یاد نگرفت، پس علم به چه چیزی را از پروردگار دریافت کرد که به واسطه‌ی آن دارای فضیلت و کرامتی بالاتر از ملائکه شد؟ در پاسخ، چند نمونه از دیدگاه مفسران بیان می‌شود.

 

1. علامه طباطبایی(ره) در پاسخ چنین می‌گوید: «علمی که به حضرت آدم داده شد علم به اسماء یا مسمیات موجوداتی زنده و عاقل بوده[2] که در پس پرده‌ی غیب قرار داشتند و نوع علم و آگاهی نسبت به آن، غیر از این علم و آگاهی است که ما به موجودات داریم ... علم به اسماء آنها به‌گونه‌ای بوده که از حقایق وجودی آنها و از ذوات آنها پرده بر می‌داشته و آنها را آشکار می‌ساخته است».[3]

 

ایشان در ادامه منظور از اسماء را بیشتر توضیح داده و چنین می‌نویسد: «اسماء نامبرده امورى بوده‌اند که از همه آسمان‌ها و زمین غایب بوده... و مسمّاهاى به آن اسماء داراى زندگى و علم بوده‌اند... این موجودات زنده و عاقلى که خدا بر ملائکه عرضه کرد، موجوداتى عالى و محفوظ نزد خدا بودند، که در پس حجاب‏هاى غیب محجوب بودند، و خداوند با خیر و برکت آنها هر اسمى را که نازل کرد، در عالم نازل کرد، و هر چه که در آسمان‌ها و زمین هست از نور و بهاى آنها مشتق شده است، و آن موجودات با این‌که بسیار و متعددند، در عین حال تعدّد عددى ندارند، و این‌طور نیستند که اشخاص آنها با هم متفاوت باشند، بلکه کثرت و تعدّد آنها از باب مرتبه و درجه است، و نزول اسم از ناحیه آنها نیز به این نحو نزول است».[4]

 

2. منظور از تعلیم همه‌ی اسماء، این است که؛ همه‌ی حقایق و اسرار عالم هستی به او تعلیم شده است. لذا آگاهى از علوم مربوط به جهان آفرینش و اسرار و خواص مختلف موجودات عالم هستى، افتخار بزرگى براى آدم به حساب می‌آید و خداوند این علم را به آدم داد تا بتواند از مواهب مادی و معنوی این جهان در مسیر تکامل خویش استفاده کند.[5]

 

3. مرحوم طبرسی در تفسیر جوامع الجامع منظور از تعلیم اسماء را این می‌داند که خداوند جنس موجوداتی را که خلق نموده بود را به آدم نشان داد و نام هریک را نیز به او یاد داد که مثلاً نام این شیء، فلان است. همچنین علم به تمام حالات و خصوصیات و هر نفعی که در دین و دنیا دارد را به او آموخت.[6]

 

تفاوت این تفسیر با تفسیری که علامه طباطبایی(ره) بیان نمود روشن است، چرا که نگاه برخی از مفسّران روی این مطلب متمرکز است که آنچه به آدم تعلیم شد حقایق موجودات عالم و اسرار عالم هستی بوده و گستره‌ی علم او و عمق آگاهی او چیزی بوده که ملائکه فاقد آن بوده‌اند، اما آنچه علامه طباطبایی در تفسیر خود بیان می‌نماید بر دو نکته استوار است:

 

اول: اختلاف در بیان خود مسمّیات است، چنان‌که موجوداتی دارای حیات و علم با تکثّری وراء تکثّر اشخاص و افراد، معلوم در خزائن غیب خداوندی و دارای آثاری تکوینی در عالم دانسته شده است. موجوداتی که قابلیّت علم و آگاهی به آنها جز در آدم(ع) وجود ندارد.

 

دوم: تفاوت در نوع علمی است که برای آدم حاصل شد و این علم با آن علمی که با خبردادن حضرت آدم(ع)، برای ملائکه حاصل شد، فرق دارد.

 

ب. روایات

 

اکنون، -با توجه به مطالب بالا- به ذکر برخی از روایات وارده در تفسیر آیه شریفه می‌پردازیم:

 

1. از حضرت امام صادق(ع) پرسیده شد: منظور از نام‏هایى که خدا به آدم آموخت چیست؟ امام(ع) فرمود: «نام زمین‌ها، کوه‌ها، دره‌ها، بیابان‌ها و سپس به فرشى که در زیر پایشان قرار داشت نگاهی کرده و فرمود: حتى نام این فرش را نیز خدا به او آموخت».[7] همچنین آن حضرت فرمود: «خداوند متعال، نام‌های تمام حجت‌های خود را به آدم(ع) یاد داد...».[8]

 

2. در روایتی از امام حسن عسکری(ع) نقل شده که آن حضرت می‌فرماید: «منظور از اسماء، اسامی انبیای الاهی، نام‌های حضرت محمد(ص)، امام علی(ع)، فاطمه(س) و امام حسن(ع) و امام حسین(ع) و پاکان از آل ایشان. همچنین اسامی تعدادی از شیعیان آنها، ظالمان و گردنکشان از میان دشمنان آنها که خداوند به او تعلیم نمود...».[9]

 

ج. جمع بندی میان روایات

 

شاید در ابتدا، ظاهر این روایات اخیر با هم منافات داشته باشند، چه این‌که دسته‌ای از روایات منظور از «اسماء» را نام‌های همه چیز از کوه‌ها و دشت‌ها و سایر موجودات می‌دانند، و دسته‌ای دیگر، اسماء را مختص به اسماء انبیاء، حجت‌های خدا و اولیاء الاهی می‌دانند، اما با توجه به نکات زیر این تنافی برطرف می‌شود:

 

یک. حقیقت‌های نورانی و مبارک پیامبر اکرم(ص)، ائمه اطهار(ع) و سایر اولیای الاهی از مهم‌ترین و برجسته‌ترین حقایق عالم هستند، به صورت اختصاصی و جداگانه ذکر شده‌اند تا بر حقانیّت آنها تأکید شده باشد. بنابراین، آن دسته از روایات که علم اعطا شده به حضرت آدم(ع) را علم به انبیاء و حقایق نورانی ائمه اطهار(ع) و اولیای الاهی معرفی می‌کنند، با دیدگاهی که می‌گوید همه‌ی حقایق جهان به آدم(ع) تعلیم شد، منافاتی ندارد.

 

دو. روایاتی که گستره‌ی علمی که به حضرت آدم(ع) عطا شد را شامل تمام موجودات معرّفی می‌کنند، با تفاسیری که علم به اسماء را علم به حقایق موجودات جهان می­دانند، سازگار است، چرا که منظور از اسماء، حقایق آنها است، نه صرف اسامی و لغات، و این با قرینه لبّی و عقلی مشخص می‌شود، چنان‌که شیخ طوسی(ره) در این‌باره می‌گوید: «صرف علم به اسماء بدون علم به معانی و مسمّیات آنها فایده‌ای ندارد».[10]

 

سه. علت تفاوت تعبیر در لسان این روایات، ممکن است به‌ جهت تفاوت فهم و درک مخاطبین در پذیرش کلمات ائمه(ع) در تفسیر قرآن کریم باشد.

 

چهار. اما آنچه را که علامه طباطبایی(ره) در تفسیر خود بیان کرده و مسمّیات را اختصاص به موجوداتی در پس پرده‌ی غیب و غیر معلوم برای ملائکه و ... معرّفی نموده است، نیز منافاتی با روایات مزبور ندارد، به ویژه آن روایاتی که علم حضرت آدم(ع) را، علم به حقایق و اسماء نورانی انبیا، ائمه اطهار و اولیاء و مقرّبان الاهی معرّفی می‌کنند، چرا که آن حقایق نورانی با آن جایگاه تکوینی خود و تأثیری که بر کون و مکان داشته، از خیر و برکت آنها آنچه در آسمان و زمین هست پدید آمده است،[11] و چون علم به آن وجودات مبارک -آن گونه که هستند- برای شخص دانا حاصل شود، علم به منشأ تمام خیرات و برکات در عالم است. به دیگر سخن؛ علم به وجوداتی است که در مرتبه‌ی علت نسبت به این عالم قرار دارند، علم به تمام موجودات عالَم می‌باشد؛ زیرا تمام آنچه را که معلول دارد، علت به نحو قوی‌تر و شدیدتر دارا است، و محدودیّت و نقص معلول در علت جایی ندارد. لذا علم به حقیقت علت، علم به تمام معلولات وی هم خواهد بود.[12]

 

در نتیجه؛ تفسیری که علامه طباطبایی(ره) ارائه داده کاملاً با روایات نقل شده سازگاری داشته و نکات بسیار دقیق و ظریفی را در ماجرای قرار دادن جانشین در روی زمین و فضیلت آدم(ع) بر ملائکه بیان می‌نماید و با توجه به این نکات، روایات دیگری که در این تحقیق ذکر نشده‌اند، ولی در ارتباط با همین مسئله نقل شده است، به صورت برهانی و دقیق روشن می‌شود.  

 

مقام آدم

مقام بلندی که قرآن، پس از مقام نبوت و اصطفا، برای آدم بر می شمرد مقام تعلیم اسما است؛ اسمای الهی را بدو تعلیم داد تا او به دیگران بیاموزد: «و علم آدم الاسماء کلها؛ (خدا) علم اسماء [علم اسرار آفرینش و نام گذاری موجودات] را به تمامه به آدم آموخت.» (بقره/ 31) و نیز در آیه دیگری می فرماید: «فتلقی آدم من ربه کلمات؛ پس آدم از خدای خود کلماتی آموخت.» (بقره/ 37) یکی از عوامل که سبب عزت و مقام برای انسان می شود، علم است و مهمتر از علم، معلم است، کم نیستند انسان های که مباهات می کنند به تعلیم نزد شخصیت های مهم علمی جهان، مثلا گفته می شود، شاگردان سقراط، ارسطو، بوعلی سینا، فارابی، امام خمینی،... حال اگر این معلمین برگزیده خدا باشند و علمشان به بن بست نرسد، مثل پیامبران و ائمه اطهار (ع) قطعا جای مباهات و افتخار بیشتری دارد و اگر این واسطه برداشته شود و مستقیما خداوند معلم انسان باشد ارزش آن قابل اندازه گیری نیست، و این که خداوند اول معلم انسان (حضرت آدم(ع)) است، به عنوان یکی از بزرگترین شئونات و مقامات انسان محسوب می شود، مضافا بر این که در این مکتب، انسان چیزی را آموخت که موجب برتری او از ملائک و سایر مخلوقات شد. بنابراین از دو جهت انسان در این مسئله دارای مقام شد.

1- اولین شاگرد مکتب الهی گشت.

2- در این مکتب چیزی را آموخت که سبب برتریش نسبت به سایر مخلوقات گشت.

در مسئله تعلیم آدم (ع) به دست خدا، و به طور کلی تعلیم انسان به دست خدا، در قرآن کریم آیات متعددی وجود دارد، از جمله:

1- «الذی علم بالقلم* علم الانسان مالم یعلم؛ آن خدایی که بشر را علم نوشتن با قلم آموخت و به آدم آنچه را که نمی داشت تعلیم داد.» (علق/ 4- 5)

2- «الرحمن* علم القرآن* علمه البیان؛ خدای مهربان به رسولش محمد (ص) قرآن آموخت و به انسان تعلیم نطق و بیان داد.» (الرحمن/ 1- 3)

3- «علمتم مالم تعلموا انتم و لااباؤکم؛ آنچه را شما و پدرانتان نمی دانستید از آن بیاموختید.» (انعام/ 91)

4- «فاذکرو الله کما علمکم مالم تکونوا تعلمون؛ خدا را یاد کنید زیرا او شما را بیاموخت آنچه را که نمی دانستید.» (بقره/ 239)

 

مقصود از اسماء

منظور از «اسماء» تنها یک سلسله اسامی و نامهای بدون معنا نیست؛ بلکه منظور حقایق و اسرار عالم هستی است؛ یعنی، منظور معانی این اسما و مسماهای آنها بوده است. اگر تنها نامها و الفاظی بدون معنا بود که برای آدم، افتخاری به حساب نمی آمد. آدم با فراگیری این علوم، امکان آن را یافت که از مواهب مادی و معنوی این جهان، در مسیر تکامل خویش بهره گیرد. همچنین آدم، استعداد نامگذاری اشیاء را فرا گرفت که این نیز خود نعمت بزرگی است و اصولا اگر این نامگذاریها نبود، علوم و معارف از گذشتگان به آیندگان انتقال نمی یافت. البته تعلیم اسما بدین معنا نیست که کلاسی بود و یکی به آدم یاد داده شد؛ بلکه بدین معنا می باشد که او، استعداد فراگیری این حقایق را یافت و این گونه آفریده شد.

بنابراین اسماء یا مسماهای اسمایی که خدا به آدم تعلیم کرده، یک سلسله موجودات زنده و صاحب شعور بودند که در پشت پرده غیب از نظرها مستورند. (زیرا ضمیر «هم» معمولا به جمع عاقل برمی گردد) و البته اطلاع آدم بر اسماء آنها مانند اطلاع ما از نام های اشیاء مختلف نبوده است، بلکه علمی بوده توأم با کشف حقیقت وجود آنها. و معنای مسماهای آن اسم ها، حقایق خارجی و یا موجودات مخصوصی هستند که در پشت پرده غیب [غیب آسمان و زمین] مخفی بوده و علم آنها برای موجود زمینی و خاکی مانند آدم (ع) امکان داشته است، در حالی که برای فرشته ها امکان نداشته به علاوه این علم در احراز مقام خلیفةاللهی نیز دخالت داشته است. ملائکه امکان و استعداد دریافت این علم را نداشته اند، نه این که خدا به آنها این علم را نداده، که اگر می داد با آدم فرقی نداشته و شایسته مقام خلافت الهی می شدند، اگر ملائکه امکان دریافت این علم را داشتند، اما خدا به آنها نمی داد، بلکه به آدم می داد دیگر این فضیلتی خاص آدم نبود، زیرا پس از این که آدم به آن اسماء خبر داد باید ملائکه هم به آنها عالم می شدند و با آدم در این امر مساوی می گشتند، پس زمانی این مسئله برای آدم (ع) فضیلت و برتری نسبت به ملائکه است که ملائکه حتی پس از انباء (خبر دادن) آدم (ع) هم نتوانند به آن عالم شود.

 

مراد از علم به اسماء

مسمیاتی که خداوند آنها را به حضرت آدم آموخت، حقائق و موجودات خارجی و دارای حیات و علم بوده اند؛ «و علم آدم الأسماء کلها ثم عرضهم علی الملائکة؛ و همه نام ها را به آدم آموخت، سپس آنها را بر فرشتگان عرضه داشت.» (بقره/ 31) این جمله اشعار دارد بر اینکه اسماء نامبرده، و یا مسماهای آنها موجوداتی زنده و دارای عقل بوده اند، که در پس پرده غیب قرار داشته اند، و به همین جهت علم به آنها غیر آن نحوه علمی است که ما به اسماء موجودات داریم، چون اگر از سنخ علم ما بود، باید بعد از آنکه آدم به ملائکه خبر از آن اسماء داد، ملائکه هم مثل آدم دانای به آن اسماء شده باشند، و در داشتن آن علم با او مساوی باشند، برای اینکه هر چند در این صورت آدم به آنان تعلیم داده، ولی خود آدم هم به تعلیم خدا آن را آموخته بود. پس دیگر نباید آدم اشرف از ملائکه باشد، و اصولا نباید احترام بیشتری داشته باشد، و خدا او را بیشتر گرامی بدارد، و ای بسا ملائکه از آدم برتری و شرافت بیشتری می داشتند. و نیز اگر علم نامبرده از سنخ علم ما بود، نباید ملائکه به صرف اینکه آدم علم به اسماء دارد قانع شده باشند، و استدلالشان باطل شود، آخر در ابطال حجت ملائکه این چه استدلالی است؟

که خدا به یک انسان مثلا علم لغت بیاموزد، و آن گاه وی را به رخ ملائکه مکرم خود بکشد، و به وجود او مباهات کند، و او را بر ملائکه برتری دهد، با اینکه ملائکه آن قدر در بندگی او پیش رفته اند که، «لا یسبقونه بالقول و هم بأمره یعملون؛ از سخن خدا پیشی نمی گیرند، و به امر او عمل می کنند.» (انبیاء/ 27) آن گاه به این بندگان پاک خود بفرماید که این انسان جانشین من و قابل کرامت من هست، و شما نیستید؟ آن گاه اضافه کند که اگر قبول ندارید، و اگر راست می گویید که شایسته مقام خلافتید، و یا اگر درخواست این مقام را می کنید، مرا از لغت ها و واژه هایی که بعدها انسانها برای خود وضع می کنند، تا به وسیله آن یکدیگر را از منویات خود آگاه سازند، خبر دهید. علاوه بر اینکه اصلا شرافت علم لغت مگر جز برای این است که از راه لغت، هر شنونده ای به مقصد درونی و قلبی گوینده پی ببرد؟ و ملائکه بدون احتیاج به لغت و تکلم، و بدون هیچ واسطه ای اسرار قلبی هر کسی را می دانند، پس ملائکه یک کمالی ما فوق کمال تکلم دارند.

سخن کوتاه آنکه معلوم می شود آنچه آدم از خدا گرفت، و آن علمی که خدا به وی آموخت، غیر آن علمی بود که ملائکه از آدم آموختند، علمی که برای آدم دست داد، حقیقت علم به اسماء بود، که فراگرفتن آن برای آدم ممکن بود، و برای ملائکه ممکن نبود، و آدم اگر مستحق و لایق خلافت خدایی شد، به خاطر همین علم به اسماء بوده، نه به خاطر خبر دادن از آن، وگرنه بعد از خبر دادنش، ملائکه هم مانند او باخبر شدند، دیگر جا نداشت که باز هم بگویند: ما علمی نداریم «قالوا سبحانک لا علم لنا إلا ما علمتنا؛ گفتند: پاکی تو راست، ما را دانشی جز آنچه به ما آموخته ای نیست.» (بقره/ 32) اعیان وجودهای آنها کشف کند، نه صرف نامها، که اهل هر زبانی برای هر چیزی می گذارند، پس معلوم شد که آن مسمیات و نامیده ها که برای آدم معلوم شد، حقایقی و موجوداتی خارجی بوده اند، نه چون مفاهیم که ظرف وجودشان تنها ذهن است، و نیز موجوداتی بوده اند که در پس پرده غیب، یعنی غیب آسمانها و زمین نهان بوده اند، و عالم شدن به آن موجودات غیبی، یعنی آن طوری که هستند، از یک سو تنها برای موجود زمینی ممکن بوده، نه فرشتگان آسمانی، و از سوی دیگر آن علم در خلافت الهیه دخالت داشته است.

کلمه ی (اسماء) در جمله "و علم آدم الأسماء کلها"، از نظر ادبیات، جمعی است که الف و لام بر سرش در آمده، و چنین جمعی به تصریح اهل ادب افاده عموم می کند، علاوه بر اینکه خود آیه ی شریفه با کلمه ی (کلها، همه اش) این عمومیت را تاکید کرده. در نتیجه مراد به آن، تمامی اسمایی خواهد بود که ممکن است نام یک مسما واقع بشود، چون در کلام، نه قیدی آمده، و نه عهدی، تا بگوئیم مراد، آن اسماء معهود است.از سوی دیگر کلمه (عرضهم، ایشان را بر ملائکه عرضه کرد)، دلالت می کند بر اینکه هر یک از آن اسماء یعنی مسمای به آن اسماء، موجودی دارای حیات و علم بوده اند، و در عین اینکه علم و حیات داشته اند، در پس حجاب غیب، یعنی غیب آسمانها و زمین قرار داشته اند. گو اینکه اضافه غیب به آسمانها و زمین، ممکن است در بعضی موارد اضافه تبعیضی باشد، ولکن از آنجا که مقام آیه ی شریفه مقام اظهار تمام قدرت خدای تعالی، و تمامیت احاطه او، و عجز ملائکه، و نقص ایشان است، لذا لازم است بگوئیم اضافه نامبرده (مانند اضافه در جمله خانه زید) اضافه ملکی باشد. در نتیجه می رساند که اسماء نامبرده اموری بوده اند که از همه آسمانها و زمین غایب بوده، و به کلی از محیط کون و وجود بیرون بوده اند.

وقتی این جهات نامبرده را در نظر بگیریم، یعنی عمومیت اسماء را، و اینکه مسماهای به آن اسماء دارای زندگی و علم بوده اند، و اینکه در غیب آسمانها و زمین قرار داشته اند، آن وقت با کمال وضوح و روشنی همان مطلبی از آیات مورد بحث استفاده می شود، که آیه: «و إن من شی ء إلا عندنا خزائنه، و ما ننزله إلا بقدر معلوم؛ هیچ چیز نیست مگر آنکه نزد ما خزینه های آن هست، و ما از آن خزینه ها نازل نمی کنیم، مگر به اندازه معلوم.» (حجر/ 21) در صدد بیان آن است. چون خدای سبحان در این آیه خبر می دهد به اینکه آنچه از موجودات که کلمه (شی ء- چیز) بر آن اطلاق بشود، و در وهم و تصور در آید، نزد خدا از آن چیز خزینه هایی انباشته است، که نزد او باقی هستند، و تمام شدنی برایشان نیست، و به هیچ مقیاسی هم قابل سنجش، و به هیچ حدی قابل تحدید نیستند، و سنجش و تحدید را در مقام و مرتبه انزال و خلقت می پذیرند، و کثرتی هم که در این خزینه ها هست، از جنس کثرت عددی نیست، چون کثرت عددی ملازم با تقدیر و تحدید است، بلکه کثرت آنها از جهت مرتبه و درجه است. پس حاصل کلام این شد که این موجودات زنده و عاقلی که خدا بر ملائکه عرضه کرد، موجوداتی عالی و محفوظ نزد خدا بودند، که در پس حجاب های غیب محجوب بودند، و خداوند با خیر و برکت آنها هر اسمی را که نازل کرد، در عالم نازل کرد، و هر چه که در آسمانها و زمین هست از نور و بهای آنها مشتق شده است، و آن موجودات با اینکه بسیار و متعددند، در عین حال تعدد عددی ندارند، و اینطور نیستند که اشخاص آنها با هم متفاوت باشند، بلکه کثرت و تعدد آنها از باب مرتبه و درجه است، و نزول اسم از ناحیه آنها نیز به این نحو نزول است.

«و أعلم ما تبدون و ما کنتم تکتمون؛ و می دانم آنچه را آشکار می کنید و آنچه را پنهان می داشتید.» (بقره/ 33) آنچه ملائکه اظهار بدارند، و آنچه پنهان کنند، دو قسم از غیب نسبی است، یعنی بعضی از غیب های آسمانها و زمین است، و به همین جهت در مقابل آن جمله ی: «أعلم غیب السماوات و الأرض» قرار گرفت، تا شامل هر دو قسم غیب یعنی غیب داخل در عالم ارضی و سماوی، و غیب خارج از آن بشود.

 

تعلیم اسماء از سوى خداوند به حضرت آدم(ع)

تعلیم مذکور متعاقب طلب توضیح ملائکه از خداوند در خصوص علت آفرینش انسان واقع گردید. شبهه و ابهامى که فرا روى ملائکه قرار داشت این بود که چرا خداوند، با وجود آن‏ها، یک موجود مادّى و خاکى را جانشین خود قرار مى‏دهد.

در حالى که مقتضاى جانشینى آن است که مى‏بایست جانشین با کسى که به جاى او مى‏نشیند و به اصطلاح نماینده او مى‏گردد، تناسب داشته باشد. این تناسب به دلایل زیر در مورد آدم منتفى بود: ۱) انسان به دلیل دارا بودن ماهیتى مادّى، ترکیبى از قواى غضبیه و شهویه است ۲) انسان واحدى جانشین خدا نخواهد بود بلکه نوع انسان با مجموعه فراوانى از افراد. حال با توجه به این که انسان در بستر یک زندگى اجتماعى به سر خواهد برد، مقتضاى یک نظام اجتماعى، تزاحم و درگیرى، تضاد و تعارض و بالاخره شرّ و فساد خواهد بود

این چه خلیفه و جانشینى است که هم به موجب هویّت وجودى و هم به دلیل حیات جمعى و نظام اجتماعى خود، برپا کننده فساد است. در حالى که کسى که او از وى جانشین شده است کمال محض و منزّه از هر نقیصه و پاک و مبرّا از هر شرّ و فسادى است. به دلایل فوق ملائکه تصور مى‏کردند، اگر قرار است خداوند خلیفه‏اى را براى خود برگزیند ما، یعنى ملائکه به خلیفه‏گى از جانب خداوند سزاوارتریم.

چرا که وجود ما هیچ شرّ و فسادى را به دنبال ندارد بلکه همواره او را تقدیس و تسبیح مى‏کنیم. خداوند در پاسخ به این شبهه و سئوال ملائکه چنین پاسخ داد: {إِنِّی أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ * وَ عَلَّمَ آدَمَ اَلْأَسْماءَ کُلَّها}. پس از تعلیم اسماء به آدم(ع)، روى به ملائکه کرد و گفت اگر راست مى‏گوئید که آدم صلاحیت جانشینى را ندارد، این اسامى را برشمارید.

اینجا بود که ملائکه اظهار داشتند ما فقط آنچه را که به ما تعلیم داده‏اى مى‏دانیم و نه چیزى دیگر. اما وقتى همین تقاضا را از آدم کرد آدم توانست از عهده آن کار بر آید. منظور از اسمائى که به آدم تعلیم داده شد صرفاً کلمات و لغاتى نبود که براى افهام و تفهیم و توانائى برقرارى ارتباط محاوره‏اى با افراد بدان‏ها نیاز دارند و سپس آدم بتواند آن لغات و کلمات را تکلم کند. چرا که اگر چنین بود اولاً چنین چیزى فضیلتى براى آدم به حساب نمى‏آمد تا آنجا که او را در مقایسه با فرشتگان، در رتبه‏اى قرار دهد که بتواند جانشین خدا شود.

ثانیاً چنانچه همین تعلیم را به ملائکه مى‏داد، آن‏ها نیز توانائى تکرار آن کلمات را داشتند. چرا که آگاهى از یک لغت و اسم براى ملائکه امکان داشت

ثالثاً منظور از لغات و استفاده از آن‏ها، فهماندن مقاصد است و فرشتگان براى افهام و تفهیم به کلمات نیازمند نیستند، بلکه داراى کمالى فوق تکلم بوده و بدون واسطه شدن کلمات، مقاصد خود را به یکدیگر تفهیم مى‏کنند. اگر منظور از علم به اسماء، تنها نامهاى تعدادى از موجودات، یعنى نام و لفظى را که در لغت دارند، نبود پس چه بود؟ در پاسخ باید گفت حقیقت علمى که با تعلیم الهى براى آدم حاصل شد به گونه‏اى که استحقاق دریافت خلافت او گردید علمى بوده است توأم با کشف حقیقت و وجود آن‏ها. مسماهاى اسم‏ها و اشیاء، حقایق خارجى و موجودات مخصوصى بوده‏اند که در پشت پرده غیبت مخفى بوده و علم به آن‏ها براى یک موجود زمینى مانند آدم امکان داشته است در حالى که براى فرشته‏هاى آسمانى امکان نداشته است. علم به اسماء چیزى شبیه علم لغات نبوده است بلکه مربوط به فلسفه و اسرار و کیفیات و خواص آن‏ها بوده است.

همان که در ادامه آیه به غیب السموات و الارض تعبیر شده است. قسمت پنهان و ناپیداى آسمان‏ها و زمین. همان که در سوره حجر آیه ۲۱ تحت عنوان خزائن آمده است: {وَ إِنْ مِنْ شَیْ‏ءٍ إِلاَّ عِنْدَنا خَزائِنُهُ‏ }این اسرار آفرینش که خداوند به انسان تعلیم داد، بدان جهت بود که از مواهب مادى و معنوى این جهان در مسیر تکامل خویش بهره گیرد.

 

مراد از اسماء الله در علوم الهی

 

منظور از این اسماء الفاظ و مفاهیم نیست زیرا رابطه الفاظ با مفاهیم، رابطه ای اعتباری و قراردادی است و در مقام لدن و نزد خدا جای لفظ و مفهوم حصولی و قراردادن لفظ برای معنا نیست، بلکه مراد از اسماء الله در این جا حقایق است. این است که می گویند اسماءالله توقیفی است. منظور از توقیفی بودن اسماءالله، آن گونه که در عرفان و حکمت مطرح است، حقایق عینی است؛ و آن گونه که در کلام و فقه مطرح است، لفظ و مفهوم است. اسمائی که خدای سبحان به انسان کامل آموخت، حقایق و معارف کلی است، نه مفاهیم و الفاظ؛ به شهادت این که فرمود: «و علم ادم الاسماء کلها ثـم عرضهم» (بقره/ 31) ذکر ضمیر جمع مذکر سالم (هم) برای اسماء نشان می دهد که آنها حقایق عینی است نه مفاهیم ذهنی و چون اسم در اصطلاح اهل معرفت ذات است با تعین خاص، چنانکه خود تعین را وصف می نامند، این بحث پیش می آید که آیا اسم عین مسماست یا نه، وگرنه کسی بحث نمی کند که آیا اسم لفظی عین مسماست یا نه، و مفهوم عین مصداق است یا نه.

این که گفته شده، اسم از جهتی عین مسماست و از جهتی غیر مسما، به این سبب بوده که سخن از لفظ و مفهوم نیست. توقیفی بودن اسماءالله از یک جهت بحث کلامی و فقهی دارد که ابتدا در کلام مطرح شد و بعدها از مباحث کلام وارد فقه شد و آن این است که آیا جایز است اسمی که در کتاب و سنت بر خداوند اطلاق نشده است، ما آن را بر خداوند اطلاق کنیم یا نه؟ در آن بحث اولا بیان می شود که آن اسم باید هیچ نقصی را در بر نداشته باشد، و ثانیا، بین تسمیه و وصف فرق می گذارند. اما بحث فلسفی و عرفانی اسماء الله این است که منظور از اسم در این جا لفظ و مفهوم نیست، بلکه حقیقت خارجی است که اسماءالله به این معنا یقینا توقیفی است، زیرا هر موجودی درجه ای خاص دارد که هم بر طبق نظام "علی و معلولی"، که در فلسفه مطرح است و هم بر طبق "نظام ظاهر و مظهر"، که در عرفان طرح می شود، بالاتر از آن نمی تواند بـرود و این اصل، شامل همه ی موجودات است ولی اگر موجودی مظهر اتـم اسماء بود، اسم اعظم است که دیگر توقیفی نیست، یعنی جای معینی، حد توقف او نیست.

او مظهر الله و خلیفه الله است، در نتیجه، همه جا می تواند حضور داشته باشد. معنای تعلیم اسماء هم این است که خداوند، همه حقایق را به آدم ابوالبشر یاد داد و آن تعلیم، حضوری است نه حصولی و مفهومی و صوری، که به صورت تصور و تصدیق ترسیم شود و به شکل استدلال منطقی مانند قیاس، استقراء و تمثیل بیان گردد، بلکه تعلیم در این مورد همان اشهاد (واقف نمودن شهودی) است. پس چون خداوند همه حقایق را به انسان کامل یاد داد انسان کامل مظهر اسم اعظم می شود، و اگر اسماء الله توقیفی است، اسم اعظم توقیفی نیست؛ یعنی حد خاص و اندازه ی مخصوص وجودی ندارد، و انسان کامل که مظهر آن است در حد معین، محصور نخواهد بود، بلکه بر همه اسمای دیگر احاطه وجودی دارد. ولی موجودی که مظهر اسم اعظم نیست، نه بر همه اسماء احاطه دارد و نه صلاحیت خلافت الله را خواهد داشت.

هنگامی که خداوند حقایق آن اسماء را بر فرشتگان عرضه کرد و از آنان پرسید: «انبؤنی بأسماء هـؤلاء» (بقره/ 31) آنها اظهار عجز کرده گفتند: "سبحانک"، ابتدا خدا را تنزیه کردند، بعد گفتند: "لا علم لنا" ما که از خود علمی نداریم، ما به اندازه ی علمی که به ما آموختی، عالمیم و به چیزی که به ما نیاموخته ای، علم نداریم. معنای کلام ملائکه در حقیقت این است که چون اسماءالله توقیفی است و درجات فیض هم توقیفی است، ما در همین حدیم و بالاتر از این، میسور ما نیست. فرق اسماءالله با اسماءالعالم، همان فرق بین ایجاد و وجود است. از جهت ایجادی و از جهت اعطای فیض، اسم الله و از جهت وجودی و استفاضه اسم الارض و السماء و اسم الانسان والملک است، وگرنه دو حقیقت گسیخته از هم نیست که یکی اسماءالعالم باشد و یکی اسماءالله. این اسماء الله است که ظهور می کند؛ و حقایق عالم، مظاهر همان اسماء الله است، مگر "اسمای مستأثره" که ظهور نکرده است و از غیب به جهان امکان نیامده است. اسماء مستأثره را جز ذات اقدس خداوند، احدی نمی داند.

 

محدوده «علم الاسماء»

اسماء معنای عموم می دهد، چون اولا جمع است دوما «ال» بر سر «اسماء» آمده که معنای عموم می دهد. سوما به وسیله «کلها» که معنای عام می دهد نیز تاکید شده. بنابراین چنین استفاده می شود که مسمای تمامی این اسم ها، موجود زنده و عاقلی می باشد که در پشت حجاب غیب [غیب آسمان و زمین] پنهانند. به عبارت دیگر مسمای آن اسم ها از تمام آسمان ها و زمین غایب و پنهانند. این عمومیت اسماء، و زنده و عاقل بودن مسماهای آنها، و غایب بودنشان از آسمان ها و زمین، همان چیزی است که در آیه شریفه «و ان من شی الا عندنا خزائنه و ما ننزله الا بقدر معلوم؛ و هیچ چیز در عالم نیست جز آن که منبع و خزینه آن نزد ما خواهد بود ولی از آن بر عالم خلق، مگر به اندازه معین که مصلحت است نمی فرستیم.» (حجر/ 21) که طبق این آیه، هر آنچه که «شی ء» بر آن اطلاق می شود خزینه و منابع سرشار و نامحدود و تمام نشدنیش نزد خداوند است، و تحدید و اندازه فقط در مورد خلقت و نازل ساختن آن است، و تعدد این منابع از سنخ تعدد اعداد که مستلزم محدودیت است، نمی باشد بلکه از نظر مراتب و درجات می باشد.

آنهایی را که خدا بر فرشتگان عرضه نمود موجودات عالی و ناپیدایی هستند که در نزد خداوند قرار دارند و هر اسمی را در این جهان خداوند به برکت آنها ایجاد کرده و آنچه در زمین و آسمان هاست از پرتو نور آنها می باشند. آنها با این که متعدند اما تعدد آنها همچون اعداد نیست و تفاوت آنها با یکدیگر مانند تفاوت افراد انسان نمی باشد، بلکه فقط از نظر مراتب و درجات است و نزول اسماء از طرف آنها نیز به همین نحوه می باشد (یعنی از نظر مراتب و درجات با هم فرق دارند).

پی نوشت:

[1]. بقره، 31.

[2]. دلیل این اختصاص ضمیر «هم» در «ثم عرضهم علی الملائکه» است که به موجودات زنده و دارای عقل چنین ضمیری بر می گردد و گرنه باید ضمیر «ها» یا «هن» می آمد. طباطبایى، سید محمد حسین، المیزان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص 118، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ پنجم، 1417ق.

[3]. همان، ص 117 و 118.

[4]. همان، ص 118.

[5]. مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج 1، ص 176، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش.

[6]. طبرسى، فضل بن حسن، تفسیر جوامع الجامع، ج 1، ص 36، انتشارات دانشگاه تهران، مدیریت حوزه علمیه قم، تهران، چاپ اول، 1377ش.

[7]. عیاشى، محمد بن مسعود، تفسیر العیّاشی، محقق و مصحح: رسولى محلاتى، هاشم، ج 1، ص 32،‏ المطبعة العلمیة، تهران، چاپ اول، 1380ق؛ طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن، با مقدمه: بلاغى‏، محمد جواد، ج 1، ص 180 و 181، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372ش.

[8]. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، محقق و مصحح: غفارى، على اکبر، ج 1، ص 14، اسلامیة، تهران، چاپ دوم، 1395ق.

[9]. بحرانى، سید هاشم، البرهان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص 164، بنیاد بعثت، تهران، چاپ اول، 1416ق.

[10]. طوسى، محمد بن حسن، التبیان فى تفسیر القرآن، با مقدمه: شیخ آقابزرگ تهرانى، تحقیق: قصیرعاملی، احمد، ج 1، ص 138، دار احیاء التراث العربى، بیروت، بی تا.

[11]. ر.ک: نمایه‌های «امام علی (ع) و علم غیب و خالق زمین و رعد و برق»، سؤال 7474؛ «وجه الله بودن امام علی (ع)»، سؤال 8680.

[12] مراجعه شود به نهایة الحکمة، مرحله یازدهم اتحاد عقل و عاقل و معقول، فصل 11، 12 و 13.

منـابـع

 

سید محمدحسین طباطبایی- ترجمه المیزان- جلد ‏1 صفحه 176 و 181- 182

عبدالرحمن بن ابی‌ بکر سیوطی- الدرالمنثور- جلد 1 صفحه 58، 60- 61

سیدهاشم بحرانی- تفسیر برهان- جلد 1 صفحه 86 روایت 2

جعفر سبحانی- منشور جاوید- جلد 11 صفحه 45

ناصر مکارم شیرازی- تفسیر نمونه- جلد 1 صفحه 198

عبدالله جوادی آملی- تفسیر موضوعی- جلد 6 صفحه 153 - 172

عین الله ارشادی- سیمای الگویی پیامبران در قرآن کریم

سیدابراهیم سجادی- مقاله تحلیل داستان آدم در قرآن- مجله پژوهش های قرآنی شماره 15 و 16

سایت دایره المعارف طهور

محمدباقر بهبودى- مقاله بازنگرى تاریخ انبیاء در قرآن- مجله پژوهش های قرآنی شماره 11و 12