عشق

۱ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «قتیل العبره» ثبت شده است

نمی از اسرار اشک

چهارشنبه, ۱۹ اسفند ۱۳۹۴، ۱۰:۱۰ ب.ظ


در روی زمین اشک لازم و ملزوم عشق است. کسی که عاشق می شود اگر در عشقش صادق باشد برای معشوق اشک خواهد ریخت. اشک نشان دهندۀ اخلاص و صفا و یک رنگی در عشق است و عاشقی که اشک نریزد به احتمال زیاد خودخواه و منافق و دورو و دروغ گوست و در عشق خود صادق نیست. چون عشق با لطافت قلب، رقت قلب، خشوع، دل شکستگی و از خودگذشتگی و بی قراری همراه است و همه ی اینها هم با اشک همراه است و نمود ظاهری اینها با اشک و گریه ظاهر میشود. وقتی عشق آمد و دل از خود رها شد و قلب لطافت پیدا کرد عاشق از شوق دیدن معشوق اشکِ شوق در چشمانش حدقه می زند؛ از فراق و دوری او اشکِ هجران جاری می کند؛ از جسارتی که کسی به معشوقش بکند اشکِ غیرت می ریزد؛ گاهی به خاطرِ ترسِ از دست دادن معشوق یا افتادن از چشم او، گاهی از عظمت او، گاهی به خاطر لطف و کرم و بزرگواری او اشکِ خوف و خشوع و شوق می­ریزد. حتی در به اصطلاح عشق های محدود و زودگذر زمینی هم این قضیه جاری است. چه برسد به اینکه عشق از جنس آسمانی اش باشد.

عشق واقعی و نامحدود، عشق به خدای لطیف و رحیم و کریم و اولیای اوست و عشقی که در این راستا شکل نگیرد اساسا عشق نیست. برای دستیابی به مراتب بالای عشق و صفا و لطافت باطن، اشک باید به مراتب عالی برسد یعنی اولا اشک با خالص ترین نیت ها باشد و با خلوص و بدون ناخالصی و ریا و... جاری شود و دوما برای باصفاترین عاشق و برای بهترین صحنه ­ی عاشقی بریزد که همه ­ی این­ها با اشکی با معرفت برای سالار شهیدان در صحنه ­ی کربلا اتفاق می ­افتد. این اشک تاثیرگذارترین، خالص­ترین، باصفاترین و جلادهنده ­ترین اشک برای دل آدمی است و در نتیجه خیلی هم زود انسان را به مقصد اعلی می رساند. یعنی انسان را سوار بر کشتی جاری بر اشک ها می کند و به ساحل نجات می رساند چراکه اشک و عشق، عاشق را شبیه و نزدیک معشوق می­کند و نورانیت ولی خدا را به پیرو و شیعۀ او در همۀ ابعاد انسانی منتقل می کند تا جایی ­که حتی در بعد ظاهری، نورانیت صورت و زیبایی و دل­آرامیِ چهره را نیز شامل می­شود.

حافظ ز دیده، دانۀ اشکی همی فشان

باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۹ اسفند ۹۴ ، ۲۲:۱۰
بی تو بی نامم ولی هم نام مرتضی ام